κανόλου

κανόλου (Μ)

επίρρ. (με άρνηση) διόλου, καθόλου.

[ΕΤΥΜΟΛ. < κὰν + ὅλου, γεν. εν τού ουδ. τού ποσοδείκτη ὅλος, -η, -ον].